ΤΡΕΙΣ ΦΙΛΟΙ ΤΡΙΑ ΞΑΔΕΛΦΙΑ ΑΧΩΡΙΣΤΟΙ.ΓΙΑΝΝΗΣ-ΝΙΚΟΣ- ΗΛΙΑΣ

                             ΤΡΕΙΣ ΦΙΛΟΙ  ΤΡΙΑ ΞΑΔΕΛΦΙΑ

Πόσο  δύσκολο είναι να συνυπάρχει μια φιλία από την ηλικία  3-4 χρονών , από το Γλίνος  τρικάλων  μέχρι σήμερα .  Ο ίδιος ενθουσιασμός, την ίδια  φιλία, την ίδια αγάπη; Τρία ξαδέλφια τρίς φίλοι.  Γιάννης  Καραφάνταλος,,  Νίκος Κουτσώνας,  και  Ηλίας  Κουτσώνας.  Και  κάπου κάπου ο Κώστας Σωτηρίου του . Τρία παιδιά στην εφηβεία τους ξενιτεύτηκαν  από το χωριό το  για την Αθήνα. Σε εκείνα τα πέτρινα  χρόνια.  Γνήσια  αγαπημένα χρόνια. Με σεβασμό στους μεγαλύτερους, στην γειτονιά, δεν είχαμε κινητά και δεν ήμασταν καλωδυωμένοι, δεν κουνούσαμε το κεφάλι  σαν  παιδιά με ειδικές ανάγκες.  Αδιαφορώντας για τους γύρους μας.  Στα δε λεωφορεία ήμασταν  σχεδόν όρθιοι ,γιατί πάντα υπήρχαν μεγαλύτερη μας ,και έπρεπε να τους δώσουμε την θέση .  Αγάπη  για μάθηση. για προκοπή , για μια καλύτερη ζωή. Μαζί μοιραζόμαστε  το  τόστ στα τρία. Μαζί τρώγαμε στο βοτανικό στου γέρου του Μωριά   το ολίγον από γιουβέτσι 2.20 δραχμές ,με διπλό ψωμί. 1.20  το εισιτήριο στο λεωφορείο. Μαζί στην ταβέρνα του Γκίκα, για λίγα παϊδάκια και λίγο κρασί, όταν μαζεύαμε οι τρείς μας  20 δραχμές. Εκεί μάθαμε με τον Νίκο να χορεύουμε το καλύτερο  χασάπικο.  Ο Γιάννης βαρετός  πάντα, του άρεσε να κάθετε  δεν του άρεσε ο χορός.  Με τα πόδια  Δεληγιάννη   - Βοτανικό , σπάνια παίρναμε το λεωφορείο . χαζεύαμε στον δρόμο και γελούσαμε ανέμελα. Ντυμένοι πάντα  σίκ.  Με τα κουστούμια, και το λευκό μαντηλάκι  στο τσεπάκι  του σακακιού. Τα σαββατοκύριακα  βόλτες   πότε στο Ζάππειο  να πιούμε την πορτοκαλάδα, και να ακούσουμε στην Αίγλη τον Γιώργο Κατσαρό με το σαξόφωνο.  Τον Τσίχλα, και τον Οικονομίδη, να σατιρίζουν την επικαιρότητα. Και πότε, πότε, στον σινεμά  γύρο από την ομόνοια. Αθηναϊκό,  Ρόζεκλερ, Αρίων.  Δύο έργα,  τέσσερις ώρες,  τέσσερις δραχμές. Και ο γραφικός Ανδρέας να διαλαλεί εν μέσου του έργου, Σάμαλι  - Σάμαλι,  πάρτε με ένα φράνκο  Σάμαλι . Ποιο εκεί έψηναν την ρέγκα  στην εφημερίδα να γευματίσουν  κάποιοι .Άλλοι  την κοπανούσαν από την δουλειά η από το σχολείο.  Τα δε  μεσημέρια της Κυριακής, παρακολουθούσαμε  το υπαίθριο θέατρο στην πλατεία Δημαρχείου. Ένας, στην πλατεία δημαρχείου και ο άλλος στο μοναστηράκι,  Ο Τζίμης ο  τρομάρας και ο  Τάσος ο Πρωταθλητής. Τούς δένανε, και λύνονταν μόνοι τους . ΜΕ το   χέρι τους έσπαγαν  τσιμεντόλιθους . Σέρνανε αυτοκίνητα με τα δόντια ,και μετά το τέλος της παράσταση, με το καπέλο ανάποδα, γύριζαν να δώσουμε ότι έχουμε ευχαρίστηση. Δίπλα μας  το Θεσσαλικό καφενείο.  Εκεί μαζεύονταν οι λιγοστοί συμπατριώτες Θεσσαλοί. Και ποιο πέρα, ο φωτογράφος  με στημένη στο τρίποδο την φωτογραφική  μηχανή του , έτοιμος να χώσει το κεφάλι του στην μαύρη κουκούλα  να σε  φωτογραφίσει. Σε τρία λεπτά  την έπαιρνες με την  χαρά  της απεικόνισης. Μια ζωή. Μια αγάπη. Μια νοσταλγία για τα πέτρινα ,τα ανέμελα, νοσταλγικά ,  αγαπημένα χρόνια.  Γιάννης-Νίκος-Ηλίας.  Μαζί γυρίζουμε  και  τώρα, σε εκείνες της γειτονιές,  να θυμηθούμε  τα παλαιά, να θυμηθούμε τα σοκάκια και τους παιδικούς μας έρωτες.