ΤΡΕΙΣ ΦΙΛΟΙ ΤΡΙΑ ΞΑΔΕΛΦIA ΑΠΟ ΤΟ ΓΛΙΝΟΣ ΣΤΗΝ-ΑΘΗΝ

                               ΤΡΕΙΣ ΦΙΛΟΙ  ΤΡΙΑ ΞΑΔΕΛΦIA  ΑΠΟ ΤΟ  ΓΛΙΝΟΣ ΣΤΗΝ-ΑΘΗΝΑ

Πόσο  δύσκολο είναι να συνυπάρχει μια φιλία από την ηλικία  3-4 χρονών , από το Γλίνος  τρικάλων  μέχρι σήμερα .  Ο ίδιος ενθουσιασμός, την ίδια  φιλία, την ίδια αγάπη; Τρία ξαδέλφια τρείς φίλοι.  Γιάννης  Καραφάνταλος,,  Νίκος   και  Ηλίας  Κουτσώνας. Τρία παιδιά  από την εφηβεία τους ξενιτεύτηκαν  από το χωριό   για την Αθήνα. Σε εκείνα τα πέτρινα  χρόνια.  Γνήσια  αγαπημένα χρόνια. Με σεβασμό στους μεγαλύτερους, στην γειτονιά, στην κοινωνία. Μια γειτονιά μια οικογένεια.  Δεν είχαμε κινητά δεν ήμασταν καλωδιωμένοι, δεν κουνούσαμε το κεφάλι  ακούγοντας μουσική  αδιαφορώντας για τους γύρους μας.  Όρθιοι σχεδόν πάντα στα λεοφωρεία και στα τρόλεϊ , γιατί πάντα υπήρχαν μεγαλύτερη μας ,και έπρεπε να τους παραχωρήσουμε την θέση  . Αγάπη  για μάθηση. για προκοπή , για μια καλύτερη ζωή. Μαζί μοιραζόμαστε  το  τοστ στα τρία. Μαζί τρώγαμε εστιατόριο Γέρου του Μωριά στο  τέρμα του  βοτανικό .  Ολίγον από γιουβέτσι με διπλό ψωμί  2.20  δραχμές. Στην ταβέρνα του Γκίκα,  στον Αγ. Ιερόθεο  εκεί ήταν η διασκέδαση μια φορά τον μήνα  όταν μαζεύονταν 20 δραχμές οι τρείς μας. Βαρελίσιο  κρασί, καλός  μεζές . Εκεί μάθαμε με τον Νίκο να χορεύουμε ζεμπέκικο, και   χασάπικο .  Ο Γιάννης βαρετός δεν του άρεσε ο χορός. Λάτρης του ωραίου φύλλου.  ψάρευε συνέχεια .όπου πηγαίναμε. Από την  οδό Δεληγιάννη  και Μπουμπουλίνας  μουσείο  στο  Βοτανικό ,με τα πόδια γελώντας και παίζοντας ανέμελα, Αλά πάντα  ντυμένοι σικ,  με τα κουστούμια, και το λευκό μαντηλάκι  στο τσεπάκι  του σακακιού.  Τα σαββατοκύριακα βραδάκια  βόλτες   πότε στο Ζάππειο  να πιούμε την πορτοκαλάδα, και να ακούσουμε στην Αίγλη, τον Γιώργο Κατσαρό με το σαξόφωνο.  Τον Τσίχλα, και τον Οικονομίδη, να σατιρίζουν την επικαιρότητα.  πότε,   στο στούντιο του  Γ.. Οικονομίδη απέναντι από το μουσείο, παρακολουθούσαμε τα νέα ταλέντα στο τραγούδι. Άλλες φορές  στην Κουνέα [Μπουρνάζι]  δίπλα στο ρέμα. εκεί τραγουδούσε κοντά στο σπίτη της  η Σωτηρία Μπέλου, ο Τσαουσάκης  και άλλες μεγάλες φίρμες.  Άλλες φορές στους κινηματογράφους,  γύρο από την ομόνοια. Αθηναϊκό,  Ρόζεκλερ, Αρίων. Ιστορικοί κινηματογράφοι. Δύο έργα,  τέσσερες ώρες, τέσσερες δραχμές. Ο γραφικός Ανδρέας να διαλαλεί στην μέσου του έργου, Σάμαλη φάτε φρέσκο  σάμαλη,  πάρτε με ένα φράνκο  σάμαλη . Στα πίσω καθίσματα  ετοίμαζαν το μεσημεριανό φαγητό οι κοπανατζήδες από το σχολείο, η από την δουλειά.  Ρέγκα στην εφημερίδα πού έψηναν  οι πρωινοί. Ντουμάνιαζε η αίθουσα από την κάπνα , και από την τσίκνα. Αλά ποιον ένοιαζε. Τα μεσημέρια της Κυριακής, στην  πλατεία Δημαρχείου  .Εδώ το υπαίθριο θέατρο  . Τζίμης ο τρομάρας  Ο Τάσος ο Πρωταθλητής. Τούς έδεναν πότε με το σχοινί και πότε με αλυσίδα. Άλλοτε λύνονταν μόνε τους, και άλλοτε δεν μπορούσαν  φωνάζοντας να τους λύσουν .  Έσπαγαν τσιμεντόλιθους με το χέρι ,έσερναν αυτοκίνητα με τα δόντια, και  διάφορες δυναμικές  φιγούρες .Μετά την παράσταση, φίλοι και θαυμαστές έριχναν ότι είχαν ευχαρίστηση στο  καπέλο ανάποδα. Δίπλα μας  το Θεσσαλικό καφενείο.  Εκεί μαζεύονταν οι λιγοστοί συμπατριώτες Θεσσαλοί. Καρδίτσα Τρίκαλα-Λάρισσα.    Και ποιο πέρα, ο φωτογράφος  με στημένη στο τρίποδο την φωτογραφική  μηχανή του , έτοιμος να χώσει το κεφάλι του στην μαύρη κουκούλα  να σε  φωτογραφίσει. Σε τρία λεπτά  την έπαιρνες, με την  χαρά  της απεικόνισης. Μια ζωή. Μια αγάπη. Μια νοσταλγία για τα πέτρινα ,τα ανέμελα, νοσταλγικά ,  αγαπημένα χρόνια.  Γιάννης-Νίκος-Ηλίας.  Μαζί γυρίζουμε  και  τώρα, σε εκείνες της γειτονιές,  να θυμηθούμε  τα παλαιά, να θυμηθούμε τα σοκάκια και τους παιδικούς μας έρωτες.