ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ  ΛΑΘΟΣ; ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ

«ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ μερικές φορές: είμαι εγώ ποὺ σκέφτομαι καθημερινά πὼς ἡ ζωή μου είναι μία; Όλοι οἱ ὑπόλοιποι τὸ ξεχνούν; Ἢ πιστεύουν πὼς θὰ έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, γιὰ νὰ κερδίσουν τὸν χρόνο ποὺ σπαταλούν;

Μούτρα. Ν᾿ ἀντικρίζεις τὴ Ζωή μὲ μούτρα. Τὴ μέρα, τὴν κάθε σου μέρα. Νὰ περιμένεις τὴν Παρασκευή ποὺ θὰ φέρει τὸ Σάββατο καὶ τὴν Κυριακή γιὰ νὰ ζήσεις. Κι ύστερα νὰ μὴ φτάνει ούτε κι αὐτό, νὰ χρειάζεται νὰ περιμένεις τὶς διακοπές. Καὶ μετά ΟΤΕ κι αυτές νὰ είναι ἀρκετές. Νὰ περιμένεις μεγάλες στιγμές. Νὰ μὴν τὶς ἐπιδιώκεις, νὰ τὶς περιμένεις.
Κι ύστερα νὰ λὲς πὼς είσαι άτυχος καὶ πὼς ἡ Ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Καὶ νὰ μὴ βλέπεις πὼς ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες ποὺ ἡ Ζωή κλήρωσε σὲ άλλους ἀνθρώπους. Σ᾿ ἐκείνους ποὺ δὲν τὸ βάζουν κάτω καὶ ἀγωνίζονται. Καὶ νὰ μὴν μαθαίνεις από τὸ μάθημά τους. Καὶ νὰ μὴ νιώθεις καμία φορά εὐλογημένος ποὺ μπορείς νὰ χαίρεσαι τρία πράγματα στὴ ζωή σου, τὴν καλή ὑγεία, δύο φίλους, μιὰ ἀγάπη, μιὰ δουλειά, μιὰ δραστηριότητα ποὺ σὲ κάνει νὰ αἰσθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο ἡ ύπαρξή σου.

Νὰ κλαίγεσαι ποὺ δὲν έχεις πολλά. Ποὺ κι ἂν τὰ είχες, θὰ ήθελες περισσότερα.

Νὰ πιστεύεις ότι τὰ ξέρεις όλα καὶ νὰ μὴν ακούς. Νὰ μαζεύεις λύπες καὶ απελπισίας, νὰ ξυπνάς κάθε μέρα ἀκόμη πιὸ βαρύς. Λὲς καὶ ὁ χρόνος σου είμαι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ νὰ μπῶ στὴ θέση σου. Κάθε μέρα ἀποτυγχάνω. Γιατί ἀγαπάω ἐκείνους ποὺ αγαπούν τὴ ζωή. Καὶ ποὺ ἡ λύπη τους είναι ἡ δύναμή τους. Ποὺ κοιτάζουν μὲ μάτια άδολα καὶ αθώα, ἀκόμα κι ἂν πέρασε ὁ χρόνος ἀδυσώπητος από πάνω τους. Ποὺ γνωρίζουν ότι δὲν τὰ ξέρουν όλα, γατί δὲν μαθαίνονται όλα.

Ποὺ στύβουν τὸ λίγο καὶ βγάζουν τὸ πολύ. Γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ γιὰ όσους αγαπούν. Καὶ δὲν κουράζονται νὰ αναζητούν τὴν ομορφιά στὴν κάθε μέρα, στὰ χαμόγελα τῶν ἀνθρώπων, στὰ χάδια τῶν ζώων, σὲ μιὰ ἀσπρόμαυρη φωτογραφία, σὲ μιὰ πολύχρωμη μπουγάδα…

Όσο κι ἂν κανείς προσέχει
όσο κι ἂν τὸ κυνηγά
πάντα, πάντα θα ʼναι ἀργά,
δεύτερη Ζέη δὲν ἔχει…».
Από το Παράπονό του Οδ. Ελυτη